14 Gusht, 1453, Pyjet e Mokrës, Gjurmë Armiku
14 Gusht, 1453, Pyjet e Mokrës, Gjurmë Armiku Nata ishte aq e errët sa mund ta prekje me dorë. Vetëm unë, Moisiu besnik dhe tre nga djemtë tanë më të shkathët, të veshur me lëkura kafshësh për t'u përzier me hijet e pyllit. Kishim lënë kampin kryesor disa orë më parë. Zbuluesit kishin raportuar për një kolonë të madhe furnizimi osmane që po lëvizte fshehurazi përmes Grykës së Shkumbinit, duke synuar të furnizonte garnizonin e rrethuar të Beratit. Nuk mund ta lejonim këtë. "Gjergj, je i sigurt për këtë?" më pëshpëriti Moisiu, zëri i tij mezi dëgjohej mbi fëshfërimën e gjetheve. "Mund të dërgonim një njësi më të madhe." I vura dorën në sup. "Moisi, miku im, ndonjëherë syri i prijësit sheh atë që një ushtri e tërë nuk e sheh. Dhe dua ta shoh me sytë e mi sa të fortë janë dhe ku e kanë pikën më të dobët." U zvarritëm si gjarpërinj mes shkurreve e gurëve. Aroma e lagësht e tokës dhe e pishave na mbushte flegrat. Pas rreth dy orësh ecje të kujdesshme, dëgjuam zhurma. Zëra të përvajshëm në turqisht, trokëllima armësh, rënkime kafshësh ngarkese. Ishin ata. Ishin shumë. Të paktën pesëqind ushtarë që ruanin një varg të gjatë mushkash e qerresh. U fshehëm pas disa shkëmbinjve të mëdhenj, vetëm pak hapa larg shtegut ku po kalonin. I shihja fytyrat e tyre të lodhura nën dritën e zbehtë të hënës që depërtonte mes degëve. Një oficer i trashë, me një mjekër të gjatë e të thinjur, po bërtiste urdhra. Dukej arrogant dhe i sigurt në vetvete. Ky do të ishte objektivi ynë. "Kur të kalojë oficeri," u pëshpërita, "godasim. Unë marr atë. Ju të tjerët, shkaktoni sa më shumë rrëmujë e panik te rojet e para. Pastaj tërhiqemi menjëherë. Nuk kemi ardhur për betejë, por për të prerë kokën e gjarprit." Pritëm. Zemra më rrihte fort, por mendja ishte e kthjellët. Adrenalina më mprehte shqisat. Kur oficeri kaloi pranë nesh, duke u ankuar për mushkat dembele, unë u hodha si një shqiponjë. Ai nuk pati kohë as të kuptonte ç'po ndodhte. Shpata ime e gjeti fytin e tij para se ai të nxirrte të tijën. Një klithmë e mbytur dhe ra si trung. Në të njëjtin çast, Moisiu dhe të tjerët sulmuan rojet më të afërta. Ulërima, përleshje e shkurtër, shpata që përplaseshin. Disa mushka u trembën dhe filluan të vrapojnë, duke përmbysur ngarkesat. U krijua një kaos i paparë. "Tërheqja!" bërtita. U zhdukëm në pyll po aq shpejt sa ishim shfaqur, duke lënë pas një rrëmujë të paparë dhe një armik pa komandant. E dija që kjo do t'i demoralizonte dhe do t'ua ngadalësonte marshimin. Mjaftueshëm kohë për ne që të organizonim një pritë të mirëfilltë më poshtë në grykë. Kur u kthyem në kamp, para agimit, ishim të mbuluar me baltë e gjak, por me një ndjenjë triumfi. Moisiu më pa me admirim. "Ti je i çmendur, Gjergj Kastrioti. Por je i çmenduri ynë!" Qesha. "Ndonjëherë, Moisi, çmenduria është arma më e mirë." Tani, le të përgatitemi për t'u dhënë atyre "mirëseardhjen" që meritojnë. Për Kryqin dhe Arbërinë! Gjergji.